Depresja poporodowa

Depresja poporodowa jest powszechnym zjawiskiem. Może dotknąć każdej młodej mamy, ale jest częstsza u kobiet, u których depresja już występowała. Jedna na osiem kobiet cierpi na depresję poporodową, a wiele kobiet ma objawy depresji podczas ciąży.

Negatywne skutki depresji poporodowej często pogarszają się, jeśli zwleka się z diagnozą i leczeniem. Wiele kobiet niechętnie przyznaje się do spadku nastroju, gdyż obawiają się osądzenia, że nie są zdolne do opieki nad swoim dzieckiem. Wiele z nich nie jest świadomych, że dzieje się z nimi coś złego i że potrzebują pomocy.

Bycie młodą matką oznacza, że nie można już robić tego wszystkiego, co przed porodem. Potrzebujesz czasu, by dojść do stanu sprzed ciąży i porodu oraz przestawić się na bycie matką. Korzystaj z każdej szansy na odpoczynek i regenerację. Urlop macierzyński ma służyć Tobie i tworzeniu więzi między Tobą i dzieckiem. Zaangażuj swojego partnera i osoby, którym ufasz, aby pomogły Ci w opiece nad dzieckiem i pracach domowych.

Ponadto:

• Jedz regularne posiłki; wybieraj pożywne dania, które nie wymagają długiego przygotowywania. Unikaj też słodkich przekąsek i dań, gdyż mogą zwiększać drażliwość i powodować senność.
• Wykonuj ćwiczenia fizyczne, gdyż jest to doskonały sposób na stres. Ćwiczenia sprawią, że poczujesz się lepiej.
• Powiedz o swych uczuciach i zmartwieniach komuś, komu ufasz. Pozwoli to zrozumieć innym, czego potrzebujesz. To nie jest Twoja wina, że masz gorszy czas. To nie jest również wina Twojego partnera.
• Raz na dwa tygodnie wynajmij nianię i idź ze swoim partnerem na „randkę”, aby porozmawiać o życiu i nowych wyzwaniach.
• Zrób plan ograniczenia czynników stresujących i znajdź czas na relaks z rodziną i przyjaciółmi.

Oznaki depresji poporodowej

Oznaki depresji poporodowej są bardzo zróżnicowane:

• podenerwowanie, zmienność nastrojów i złość;
• złe samopoczucie psychiczne, niezdolność do radości z obecności dziecka;
• poczucie smutku i osamotnienia nawet w obecności ludzi;
• płacz bez powodu;
• poczucie wyobcowania i niezdolności do radzenia sobie z sytuacją;
• poczucie utraty kontroli, jakbyś traciła rozum;
• napady strachu i paniki;
• niepokojenie się rzeczami, które zwykle uważałaś za pewne;
• zaburzenia snu, problemy z zasypianiem i wczesne budzenie się;
• wyczerpanie i brak energii; i
• brak motywacji do zrobienia czegokolwiek – czasem choćby do ubrania się.

O depresji poporodowej może świadczyć również nadmierne zaangażowanie w opiekę nad dzieckiem i nieprzyjmowanie pomocy. Może to prowadzić do wyczerpania i zaostrzać stan. Niewielka grupa kobiet czuje, że niczego nie jest w stanie zrobić poprawnie i prosi partnera lub przyjaciela rodziny o zajęcie się dzieckiem.

Inne matki cierpiące na depresję poporodową nie chcą wyjść z domu, aby spotkać się z przyjaciółmi lub zrobić sobie wolną chwilę. Stosują wymówki w rodzaju „a jeśli dziecko będzie mnie potrzebowało?” lub „jestem zbyt zmęczona”.

Inne oznaki depresji poporodowej:

• nadmierne zaangażowanie w utrzymanie domu w czystości lub zbytnie wyczerpanie i niewykonywanie prac domowych;
• słaba koncentracja – niezdolność do skoncentrowania się na tym, co mówią ludzie, częste zapominanie i trudności w podejmowaniu decyzji;
• zaburzenia odżywiania – niektóre matki zapominają o jedzeniu, a inne jedzą zbyt dużo; może też wystąpić kombinacja obu tych zachowań;
• obniżenie popędu seksualnego – niektóre kobiety zadają sobie pytanie „co ja w nim widziałam”, a innym razem myślą, że partner powinien odejść i znaleźć sobie kogoś innego;
• poczucie winy z powodu wielu rzeczy, wypowiedzianych i niewypowiedzianych słów; i
• myślenie o odejściu lub samookaleczeniu – „mojej rodzinie będzie lepiej beze mnie”.

Leczenie

Kobiety cierpiące na depresję poporodową dobrze reagują na leczenie. Im wcześniej kobieta zostanie zdiagnozowana i będzie leczona, tym lepiej. Kluczem do zapobiegania i szybkiej pomocy w depresji jest dodatkowe wsparcie i praktyczna pomoc. Jeśli czujesz, że nie wszystko jest w porządku, porozmawiaj z zaufaną osobą – przyjacielem, położną, pielęgniarką środowiskową lub lekarzem pierwszego kontaktu. Gorszy dzień jest normalny, ale gorszy tydzień lub dwa – już nie.